ترور شخصیتی: جنگی خاموش در سایهٔ تبلیغات ترور شخصیتی، آن جرمی است که خون نمی‌ریزد، اما روح را می‌کُشد و حرمت آدمی را در هم می‌کوبد. این عمل، زخمی است بر پیکرهٔ کرامت انسانی؛ زخمی که نه با سلاح، بلکه با زبان و قلم و رسانه ایجاد می‌شود. وقتی شایعات و اتهامات بی‌پایه چون طوفانی سیاه به راه می‌افتند، فرد در گردابی از ابهام فرو می‌رود و حتی مجال دفاع از خویش را نمی‌یابد. چرا که در این نبرد نابرابر، دشمنی آشکار نیست تا با او روبرو شود؛ دشمنی که پشت پردهٔ تبلیغات پنهان شده و با زرنگی، افکار عمومی را نشانه گرفته است.
در صدر اسلام نیز این شیوهٔ شوم به کار می‌رفت. مشرکان نه تنها با شمشیر، که با زبان به جنگ پیامبر(ص) آمدند. آنان می‌کوشیدند با تخریب چهرهٔ رسول خدا، مردم را از گرایش به اسلام بازدارند و در دل یارانش تردید ایجاد کنند. اما پیامبر(ص)، هرگز اسیر این بازی نشد. او با صبر و حکمت، نه تنها روحیهٔ مؤمنان را تقویت کرد، که با روشنگری، توطئه‌های دشمن را خنثی نمود. این درس بزرگی است برای ما که در عصر رسانه، هدف تیرهای زهرآلود شایعاتیم.
ترور شخصیتی، امروزه به ابزاری پیچیده در دستان سردمداران جنگ روانی تبدیل شده است. آنان وقتی نمی‌توانند یا نمی‌خواهند فردی را از میان بردارند، به جان آبرویش می‌افتند. با جعل اسناد، بزرگ‌نمایی ضعف‌ها و پاره‌حقیقت‌گویی، چهره‌ای دروغین از او می‌سازند. اصطلاح «ترورُویژن» (ترور از طریق رسانه) دقیقاً همین است: نمایش نقاط ضعفِ برساخته تا رهبران تأثیرگذار، در چشم مردم کوچک شوند. این همان ترفندی است که استکبار جهانی در جنگ نرم علیه ملت‌ها به کار می‌بندد؛ همان بلایی که در فتنهٔ ۸۸ بر سر برخی چهره‌های انقلاب آمد.
اما اسلام در برابر این پدیدهٔ شوم چه می‌گوید؟ قرآن به صراحت می‌فرماید: «وَ الَّذینَ یُؤْذُونَ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ بِغَیْرِ مَا اکْتَسَبُوا فَقَدِ احْتَمَلُوا بُهْتاناً وَ إِثْماً مُبیناً»؛ آنان که مردان و زنان مؤمن را بی‌گناه می‌آزارند، بار بهتان و گناهی آشکار بر دوش کشیده‌اند. پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع) نیز قربانی این توطئه‌ها بودند، اما هرگز از این سلاح پلید استفاده نکردند. حتی هنگامی که مردم کوفه، امام علی(ع) را به دروغگویی متهم کردند، آن حضرت با خطبه‌های آتشین، حقانیت خویش را آشکار ساخت، نه با دامن زدن به اتهامات دروغ.
رهبر فرزانهٔ انقلاب نیز همواره هشدار داده‌اند: «آبروی افراد را بردن، بدون دلیل کسی را زیر سؤال بردن، خلاف شرع و اخلاق است». ایشان تأکید می‌کنند کسانی که دست به این کار می‌زنند، یا خائنند یا ساده‌لوح. اینجاست که رسالت رسانه‌های اسلامی آشکار می‌شود؛ باید همچون نگهبانی بیدار، همگان را از افتادن در دام جنگ روانی دشمن برحذر دارند. چرا که ترور شخصیتی ، آفتی است که نه تنها فرد، که اعتماد عمومی را می‌خشکاند و بستر فتنه‌های بزرگتر را فراهم می‌کند.
در برابر این توطئه چه باید کرد؟ نخست آنکه هوشیاری را چراغ راه سازیم. هر خبر و اتهامی را بی‌درنگ باور نکنیم. به ویژه وقتی پای برچسب‌های کلی مانند «جاسوس» یا «فساد» در میان است، باید مکث کرد و پرسید: سند کجاست؟ دوم آنکه وحدت کلمه را حفظ کنیم. تخریب چهره‌های همسو با نظام، حتی اگر در جناح مخالف باشیم، آب به آسیاب دشمن می‌ریزد. سوم آنکه دستگاه‌های قضایی باید با متهمان واقعی – نه با جو سازی – برخورد کنند. اگر کسی جرمی دارد، دادگاه جای محاکمه است، نه فضای مجازی.
به یاد داشته باشیم ترور شخصیت، سلاحی است که دشمن وقتی ضعیف می‌شود به آن متوسل می‌شود. هرگز نباید اجازه دهیم آبروی انسان‌ها – حتی مخالفانمان – بازیچهٔ هواهای نفسانی یا جنگ سیاسی شود. همان گونه که امام خمینی(ره) فرمودند: «اگر همه‌مان راست بگوییم، جامعه اصلاح می‌شود». راستی، تنها سپری است که تیرهای زهرآلود دروغ را بی‌اثر می‌کند.
